von ThomasVulpius » Di 15. Jul 2014, 11:48
Salvēte, coryphaeī!
Hoc dīcere velim:
Ūta, dominātrīx mea nova, tempus custōdiae animō nōn commōta trānsēgit, cum perturbātiōne animī terminālī labōrāns eum statum animī fīnxerit, quī custōdiāriīs placuerit, sēque ita gesserit, ut sine ūllā contumēliā in carcere vīxerit.
At egō, quī tortor ulterior [ὁ ἐπέϰεινα ϐασανιστής] sim, *abstrāctrīcem vīrium mentis, quae magīā Āfricae ātrā effēcit, ut haec calamitās in Ūtam inciderit, prō hāc iniūriā ulcīscar, cum eī, quam nōminātim appellārī fās nōn est, nōn concēdam, ut, cum gravī atque diūtinō morbō cōnfecta mortua sit, ad loca ulteriōra perveniat, sed eam in limbō, quī inter mundum nostrum et prōvinciam ulteriōrem est, retinēbō, ubī tam diū remanēbit, dum egō, quī ānulum gerō, eī veniam dederō. (Nam *Saurō sine *Gollō, quī cum ānulō in nebulārum montīs sē abdidit, nihil potest.) Hocine ante rērum ūniversitātis fīnem fīat, nēmō scit nisī sortilega.
Hoc iam in sortilegae vāticiniō inest:
Nunc iacet in lectō limbumque petit moribunda.
Nec fātum ēvītāre potest atque hæret in umbrā,
ex quā nōn fugiet nisi mē auxiliante ‑ recūsō!
Hæc pœna est furibundæ animæ rapidīque furōris.
Uta, meine neue Freundin, saß ihre Haftstrafe ohne mit der Wimper zu zucken ab, da sie ja Borderline hat und eine Als-ob-Persönlichkeit hochfuhr, die den Schlusen gefiehl, und sich so aufführte, dass sie im "Bau" ohne Schwierigkeiten durchkam.
Ich aber werde mich für dieses Unrecht an dem Astralvampir rächen, der durch schwarze Magie und Voodoo bewirkt hat, dass Uta dieses Unglück widerfuhr, indem ich, da ich ja Astralsadist bin, derjenigen, deren Name nich genannt werden darf, wenn sie an einer schweren, chronischen Krankheit verstorben ist, nicht gestatte in die Jenseitswelt (paraloka) zu gelangen sondern sie in der Zwischenwelt (sīmājagat), die zwischen unserer Welt und der Astralebene (paradiśā) liegt, festhalte, wo sie so lange bleiben wird, bis ich, der Ringträger, ihr verziehen habe. (Denn Sauron ist machtlos ohne Gollum, der sich mit dem Ring im Nebelgebirge versteckt hat.) Ob dies vor dem Ende des Universums sein wird, weiß niemand außer der Kartenlegerin.
So heißt es bereits in der Prophezeiung der Kartenlegerin:
Ím Bette líegt sie jétzt und strébt nach dem Límbus im Stérben.
Nícht entrínnt sie dem Schícksal, bleibt stécken in fínstrer Umnáchtung,
dér sie nícht mehr entkómmt, wenn ích ihr nicht hélfe – ich wíll nicht!
Dás ist die Stráfe für´s wǘtende Sélbst und reíßenden Wáhnsinn.