von Tiberis » Do 20. Dez 2018, 00:40
Ecce carmen natalicium Hermanni Hesse, quod versibus trimetris reddere ausus sum:
Weihnachten
Hermann Hesse
Ich sehn' mich so nach einem Land
der Ruhe und Geborgenheit
Ich glaub', ich hab's einmal gekannt,
als ich den Sternenhimmel weit
und klar vor meinen Augen sah,
unendlich großes Weltenall.
Und etwas dann mit mir geschah:
Ich ahnte, spürte auf einmal,
daß alles: Sterne, Berg und Tal,
ob ferne Länder, fremdes Volk,
sei es der Mond, sei's Sonnenstrahl,
daß Regen, Schnee und jede Wolk,
daß all das in mir drin ich find,
verkleinert, einmalig und schön
Ich muß gar nicht zu jedem hin,
ich spür das Schwingen, spür die Tön'
ein's jeden Dinges, nah und fern,
wenn ich mich öffne und werd' still
in Ehrfurcht vor dem großen Herrn,
der all dies schuf und halten will.
Ich glaube, das war der Moment,
den sicher jeder von euch kennt,
in dem der Mensch zur Lieb' bereit:
Ich glaub, da ist Weihnachten nicht weit!
Terram quietam et tutam ego desidero.
Quam me puto novisse quondam conspicans
convexa caeli ornata stellis lucidis
mundumque totum fine qui caret suo.
Tum mira res repente memet contigit :
nam quidquid est, sive astra, seu cacumina
vallesque, seu gentes remotae et oppida,
seu luna sive sol et imbres et nives,
haec omnia ipse in me latere senseram
minuta et unica atque formosissima.
Neque est opus mihi venire ad singula.
Vibrationes sentio rerum ac sonos,
si sum paratus. Conticescit os meum
Deum verens, qui talia creaverat.
Id temporis fuisse momentum puto,
quem quisque vestrum –ut arbitror – iam noverat,
quo quisque summo motus est amore homo.
Tum non procul puto esse natalem Dei.
ego sum medio quem flumine cernis,
stringentem ripas et pinguia culta secantem,
caeruleus Thybris, caelo gratissimus amnis